The Great Indoors
Stel, je gaat parachute springen want zo ben je nu eenmaal. Sommige mensen leven beschaafd en kleuren netjes binnen de lijntjes, maar jij niet. Jij eet om 19:45 je After-Eight al op. Superstoer. Wat gaaf ook, dat shirt zo nonchalant over je schouder.
Voor je parachutesprong duwt iemand op ongeveer 3 kilometer hoogte je uit het vliegtuig en zo start je een vrije val die ongeveer een minuutje duurt. Dan trek je je parachute open, om je snelheid te verlagen van ongeveer 200km/u tot een wat veiligere snelheid. Zo kun je ook iets meer van het uitzicht genieten.
Een paar minuten later, met nog een flinke afstand te gaan, besluit je je parachute maar af te doen. Want je snelheid is voldoende terug gebracht en het ding heeft zijn nut bewezen. Ik hoef verder niet uit te leggen hoe je alsnog met je onwetende hoofd op de stoep klettert en het de taak van een ander zal zijn om de paar vierkante meter mensen-compote die ooit jouw ogenschijnlijk onschendbare lichaam was bij elkaar mag schrapen.
Jij, uitgesmeerd op geroosterd brood.
Het is natuurlijk niet slim om halverwege een gevaarlijke situatie een van de weinige interventies die het gevaar in elk geval een beetje in toom kan houden maar op te heffen, ook als dit gevaar misschien voor iemand die geen weet heeft van valversnellingen en zwaartekracht niet helder is.
Toch dreigt dit in de Verenigde Staten te gebeuren, en wel in gebieden waar stambomen er regelmatig uitzien als lange overlappende spaghetti-slierten, door mensen die niet de indruk wekken dat zij zulke grote denkers zijn. Ook klinkt hier in Nederland zo nu en dan de oproep om maatregelen te versoepelen omdat mensen anders niet naar de kapper kunnen. Ik krijg vooral de indruk dat deze mensen niet persé zelf aan het werk willen, maar vooral willen dat andere mensen aan het werk gaan zodat zij voorzien kunnen blijven in allerlei niet-cruciale behoeftes zoals een voetbalwedstrijd of een BBQ.
Toegegeven: mijn laatste knipbeurt is uit een pre-Coroniaal tijdperk en mijn langer wordende manen worden met de dag meer onhandelbaar. Maar al deze zaken lever ik met liefde en plezier in, als het maakt dat dit ellendige virus snel tot een einde komt. Ik voel er namelijk vrij weinig voor om mijn dochter later te moeten vertellen over haar geboorte, en de Eerste Pandemie die maar voort bleef duren omdat mensen deze beperkingen erger vonden dan het decimeren van een bevolking.
Dus blijf thuis, schoon, op afstand en kalm. Het is te bizar voor woorden om je ouders, opa's of oma's op te offeren zodat jij je wenkbrauwen kan laten doen voordat je naar een bioscoop gaat.
