Huize Joost

Ik ben een nieuwe zorginstelling begonnen: Huize Joost. Ik ben een eenmanszaak.

In Huize Joost ben ik de arts, de verpleegkundige, de hoofdbehandelaar, de keuken, de psychotherapeut, het afdelingshoofd, de facilitaire dienst, de stagiair en ook de bewoner. Ik heb geen reorganisaties, geen graaiende babyboomers in een raad van bestuur en geen medezeggenschapsraad. In mijn zorginstelling zal er nooit iemand ontslagen worden. De bezetting in Huize Joost klopt altijd: dat ben ik zelf en meer of minder is niet nodig.

In mijn zorginstelling overlijdt niemand. Er worden geen medicijnen voorgeschreven, therapie is wanneer het mij uitkomt. Ik heb alleen nachtdiensten in het weekend, en die zijn gewoon waar nachtdiensten horen te zijn: in een café met veel vrienden.

Het salaris komt op tijd en klopt iedere maand, simpelweg omdat het altijd 0 euro is. In mijn verpleeghuis loop ik geen letsel op, al mijn kleren blijven heel tijdens mijn diensten en er zit nooit bloed, pap of braaksel op. Ik hoef nooit te tillen of moeilijk te doen met allerlei ergonomische ongein. Ik hoef nauwelijks te lopen tijdens mijn diensten, ik heb alles binnen handbereik.

Administratie? Nee joh. Gekkie.

Ik heb geen vacatures, geen leuke collega’s en ik doe ook niet aan het verbeteren van mijn kennis. Geen bonus, geen website en geen enkele beloning voor mijn inzet. Ook is er in Huize Joost geen kerstgeschenk, vakantiegeld en geen eindejaarsuitkering. Ik kan geen vrije dagen opnemen en heb geen CAO. Ik heb geen team-uitjes, nieuwsbrieven, personeelsverenigingen, spaarplannen of mooie gebouwen. In mijn zorginstelling werk ik 168 uur per week want anders rot ik maar op.

En om dan echt heel eerlijk te zijn is Huize Joost niets meer dan een vreemd verzinsel, gebaseerd op een hoop zaken die niet eens echt zijn. Want een échte zorginstelling is altijd nog wel het leukst.