Celebrities

De locatie waar ik werk bestaat uit een vijftal woonerven: vier aaneengeschakelde woningen met ieder 8 slaapkamers en een woonkamer en keuken. Het woonerf waar ik werk ligt aan één uiteinde van het complex. Tijdens een gemiddelde dienst mag ik om en nabij een kleine vierhonderd keer heen en weer lopen. Ik mag boodschappen doen in ons winkeltje, een bewoner brengen en later ophalen bij de kapper, toch nog eens terug omdat ik iets vergeten ben in het winkeltje, nog een keer terug om naar het kantoor van de manager te gaan om te klagen dat ik zoveel loop, een klinische blik schenken aan een gezwachteld been op een ander woonerf, nog een keer naar de manager om te zeggen dat het allemaal wel meevalt met het lopen en eenmaal terug op mijn woning merk ik dat ik dus toch nog een pak suiker vergeten ben.

En soms ben ik aan de andere kant van het gebouw en weet ik niet meer heel goed waar ik nu naartoe op weg was. Dit is mij niet vreemd: thuis ben ik ook plots in een kamer en weet ik niet meer wat ik ging doen. Op mijn werk is het echter niet te wijten aan een verstrooide geest, maar aan de vele indrukken onderweg; ik kom onderweg allerlei bewoners tegen die niet de mijne zijn, maar waar ik tijdens al deze tochten wel kennis mee gemaakt heb. Ik noem ze celebrities, want door hun wandelen door de locatie heen kent vrijwel iedereen ze. Zo is er één vrouw met zonder twijfel de grootste en mooiste glimlach van de wereld, die in staat is om alle negatieve emoties die iemand op dat moment zou hebben te doen verdwijnen. Strikt genomen is er een hoop tragedie in en rondom de zorg, om verschillende redenen, maar deze glimlach wijst je op het feit dat het allemaal zo erg niet is, zolang je maar blijft lachen.

Tevens een handig ezelsbruggetje voor mensen die hun naam vergeten.

Een andere dame die ik regelmatig tegenkom is van Limburgse komaf, net als mijn moeder. Haar dialect versta ik prima, maar het lukt mij nog niet het te imiteren (sorry, mam). Ik praat wat over Mstrch (= Maastricht) en proemevloai (= pruimentaart, lekker) en scoor punten, want bij de volgende ontmoeting krijg ik een high-five. En de vraag welke van de vier rollators die ze verzameld heeft de hare is.

Ik kan moeiteloos doorgaan over de portretten en personages die ik tijdens mijn eigen dwaaltochten tegenkom, en tegen gekomen ben, dat ik hier boeken over zou kunnen schrijven.

Het komt helaas ook voor dat ik tijdens een van deze tochten juist niemand zie, en dan is dat lopen wel saai. Soms valt me ook op dat een bepaalde celebrity al een tijd zijn of haar gezicht niet heeft laten zien, door een verminderde mobiliteit of een overlijden; een vervelende herinnering aan het feit dat wij werken met mensen die nooit meer beter worden.

Ze verdienen eigenlijk allemaal een ster in een walk-of-fame. Want met een indruk zo klein als een simpele glimlach of een woordje in Limburgs dialect, hebben zij mijn tocht al een betere gemaakt, en ik ben maar één iemand.