A Day In The Life II
Afgelopen zomer bestond de locatie waar ik werk 12,5 jaar en dat was reden voor een groots opgezet feest. Tegen het eind van de avond verscheen daar plots het nieuwste lid van de raad van bestuur, waar ik een kort praatje mee heb gemaakt. Nadat ik kort uiteen gezet heb waarom wij, de fijne zorgmensen, veel meer salaris verdienen, heb ik hem ook uitgenodigd om een keer te komen kijken op mijn woning. Het leek hem een leuk idee en wij spraken af dat ik hier nog eens op terug zou komen.
Een maand geleden kwam ik hier dan ook op terug en hebben wij een datum en tijd afgesproken, en zo gebeurde het dat afgelopen zaterdag onze bezetting zomaar ineens een bestuurslid erbij had.
Net als de vorige keer dat ik een bestuurslid over de vloer kreeg begonnen we de dag met een kopje koffie. Dit bestuurslid dronk de zijne met slechts één zoetje, waar de vorige zijn koffie dronk met suiker en een beetje melk. Ik heb hier te maken met een andere generatie van bestuursleden, bedacht ik me.
Kort erop moesten we toch écht beginnen aan het bereiden van de maaltijd, en werden we geholpen door een van mijn bewoners met het schillen van de aardappelen. Tijdens al deze bezigheden bespraken we een tal van onderwerpen. Van agressie in de zorg en hoe wij hier mee om gaan, tot een ernstig te kort aan (mannelijk) verplegend personeel. Ook Hugo Borst zijn manifest kwam kort ter sprake, en ook verdere wantoestanden in de zorg in Nederland.
Ik kwam tot de conclusie dat deze man eigenlijk best deugt.
Maar niet vanwege zijn kookkunsten, want dat was in alle eerlijkheid geen grote aanvulling op die van mij. Uiteindelijk kwam het zover dat een collega het overnam, omdat wij aan het keukenblok nogal aan het ouwehoeren waren en goed in staat waren geweest om water te laten aanbranden.
Het bestuurslid mocht voor de foto even de spatel vasthouden, en bleek toch gewoon te kunnen koken.
Nee, het was omdat dit bestuurslid zijn doelstellingen heeft gericht op punten waarvan ik graag zie dat er een keer een doelstelling op gericht is: het werven van personeel, verbeteren van arbeidsomstandigheden en het verbreden en verspreiden van kennis. Dit allemaal terwijl het een gezonde instelling moet blijven in een wisselvallig klimaat. Je zou het maar voor elkaar krijgen en je zou er maar verantwoordelijk voor zijn. Zelf vind ik koken al heel wat.
Buiten dat is het ook fijn dat hij tijd nam voor een bezoek als deze. Onder zorgpersoneel heerst een beeld van bestuursleden, die enkel komen wanneer er een lintje doorgeknipt moet worden of er ergens een toespraak gehouden moet worden. Toch zijn het gewoon mensen, die graag eens op bezoek komen. Een bestuurslid die vertelt hoe hij zaken graag ziet, kan het beste op bezoek gaan bij iemand die kan vertellen hoe zaken daadwerkelijk zijn. Nee, hij deugt wel.
Ik ben trouwens niet betaald voor heel deze lofzang, maar Peter, als je dit leest, hier kan best over gesproken worden.
