De Gelukkigste Man Ooit

Met een ongekend brede glimlach loopt hij het restaurantje van onze instelling binnen, groet iedereen die hij ziet want hij kent ze allemaal. Toegegeven, er zijn ook wel veel bekenden. Aan een lange tafel zitten zijn zoon, dochter, hun partners, de trajectcoach, zijn vrouw en ook ikzelf. We krijgen allemaal een handje en hij bedankt ons dat we gekomen zijn. Ook andere mensen die toevallig in de buurt staan krijgen een vriendelijk handje.

Nu heb ik in mijn carrière al een flink aantal opnames verzorgd, maar zo'n feest als dit heb ik nog niet mee mogen maken. Als men zou stellen dat de ziekte van Alzheimer een pad vol ellende zou zijn, zou deze man je het tegendeel doen laten geloven. Later op de dag licht ik het team in dat we een gezellige tijd tegemoet gaan.

Inmiddels zijn we enige tijd verder. De vreugde waar alles mee gepaard ging tijdens de eerste week van zijn opname, is niet meer altijd even goed zichtbaar. Vrienden en kennissen die met de beste bedoeling op bezoek willen komen voor een wandelingetje of een potje tennis, gaan regelmatig naar huis zonder dat doel bereikt te hebben.

De zoektocht die in deze casus centraal heeft gestaan en zal blijven staan is het zoeken naar momenten van geluk die nog wel haalbaar zijn. Dat vraagt behoorlijk wat van hemzelf, maar zeker van zijn omgeving. Zij moeten genoegen nemen met steeds kortere geluksmomenten, een kleinere spanningsboog en een lagere prikkeltolerantie.

Maar dit is niet het eindpunt en dit is niet definitief. Samen met zijn vrouw, kinderen en zijn vrienden kunnen wij nog regelmatig een grote glimlach doen verschijnen. In vergelijking met de eerste weken zijn alle activiteiten wel korter en minder intensief geworden, maar behalen nu hetzelfde resultaat in de vorm van die ene brede glimlach. Het pad van de ziekte van Alzheimer is er wel degelijk een vol ellende, maar dat betekent niet dat er onderweg niet genoten kan worden.