De Zijlijn
Zelden is er iets zo waardevol mijn handen gepasseerd als het leven van een 65-jarige man. Een aanzienlijk deel van zijn longinhoud is in zijn vroege jeugd verwijderd, waardoor deze longontsteking die na herhaaldelijke antibioticakuren niet will verdwijnen zijn hoge tol begint te eisen. Keer op keer krabbelt hij een beetje op, om kort erna evenhard weer te vallen. Nu is het moment om wat meer invasieve behandelingen toe te passen, spreekt de verpleegkundige in mij. Dan komt het vast weer goed.
Maar het is tijd voor de verpleegkundige in mij om te zwijgen, want het bezweren van een infectie is niet de enige optie. De man in kwestie is als de dood voor naalden en hekelt alle medische ingrepen. De inschatting is dan ook dat zodra hij een naald in zich ziet verdwijnen, hij vanuit al deze angst in verzet zal gaan. De verpleegkundige in mij zal zijn plaats in het veld af moeten staan aan het lot, aan de natuur, aan welke goddelijke entiteit er al dan niet aanwezig is. De verpleegkundige in mij zal zijn plaats moeten vinden daar waar hij nu zijn moet: de zijlijn.
Vanuit daar zal ik toezien hoe vrouw, dochter en zoon voor de laatste malen hun echtgenoot en vader in leven zullen meemaken. Zij zullen nu een definitief afscheid moeten nemen; een proces dat jaren geleden bij een Lewy Body Dementie diagnose in gang is gezet. De lege huls van wat hun vader en echtgenoot ooit is geweest, zal op korte termijn eveneens verloren gaan. Het enige dat zal nablijven zijn herinneringen aan betere tijden.
Zo herinner ik me hoe deze man mij ooit aan het lachen maakte toen hij de hik wilde organiseren, een uitspraak die mij destijds genoeg inspiratie gaf om daarover te schrijven. En nu doet hij het weer, zij het zonder misplaatste woorden maar juist door voorgoed te zwijgen.
Ik zal vanuit de zijlijn zijn vrouw vertellen dat zij de juiste keuzes heeft gemaakt. Ik zal zijn dochter vertellen dat het zo goed is. Ik zal zijn zoon een hand geven en hem sterkte wensen. Ik zal mijn zegeningen tellen. Ik zal me realiseren dat mijn werk waardevol is, en het niet de plaats is om mij druk te maken over bezuinigingen, CAO's, ZZP's en contracten. Ik zal mij concentreren op dat wat ik en mijn collega's vanuit de zijlijn nog heel goed kunnen geven: compassie, rust, comfort en warme zorg.
