A Day In The Life
In Januari hield de voorzitter van de raad van bestuur van mijn instelling tijdens een nieuwjaarsreceptie een toespraak vol lof over de locatie waar ik werk. Hij sprak over alle innovaties, pilots, zorgvernieuwingen en cultuurveranderingen die wij in de afgelopen jaren doorgemaakt hebben, en er nog altijd een gezonde locatie van hebben weten te maken. Toen de receptie aan een einde kwam, liep iedereen zó ver naast zijn schoenen, dat wij niet eens meer wisten hoe onze schoenen eruit zagen toen we ze nog aanhadden.
De trots van de voorzitter van de raad van bestuur was naar mijn idee een product van de informatie die hij op papier of van onze manager ontving. Ik bedacht me dat hij misschien nóg trotser zou kunnen zijn, als hij daadwerkelijk zou zien en ervaren hoe het er op een doorsnee avond of middag er aan toe zou gaan. Ik trok mijn schoenen terug aan en stuurde hem diezelfde avond een mail, waarin ik hem uitnodigde om een keer mee te lopen op mijn woning. Enigszins verbaasd was ik toen hij erg enthousiast was om dit te doen, en zo spraken wij een datum af. En stiekem vond ik het allemaal best spannend.
Zo ontving ik deze voorzitter afgelopen maandag op onze locatie. Na een kort praatje, waarbij ik erachter kwam dat deze persoon gewoon een mens is die ademt en koffie drinkt zonder suiker en met melk, begaven wij ons naar mijn woonerf. Dit is een complex van 4 woningen, die door een soort van vierkantje aan elkaar aangesloten zijn. Voor de voorzitter bekend terrein, hij heeft dit terrein tenslotte ooit zelf aangekocht, de locatie gebouwd zien worden en het feestelijk geopend. Een rondleiding was dus niet helemaal nodig.
Op een kruising tussen 2 woningen vertelde ik over de organisatie die er nodig was om de avonddiensten soepel te laten verlopen. Op iedere woning staat tenminste één zorgverlener, en die 4 zijn aangevuld met 2 extra zwerfdiensten die in de avond assisteren op alle vier de woningen. Op papier voldoende voor 33 bewoners, in de praktijk echter wat minder toereikend wanneer wij kwalitatief hoogwaardige zorg willen leveren. De reden dat deze diensten toch relatief vlekkeloos verlopen, zijn familieleden en mantelzorgers die een enorme berg huishoudelijke activiteiten van ons overnemen. Zo hoef ik nauwelijks naar het bereiden van de avondmaaltijd om te kijken, omdat er voor mijn 9 bewoners door mantelzorgers gekookt wordt.
En dit is precies waar ik zo blij mee ben, trots zelfs. Mantelzorg en diens participatie in de dagelijkse werkzaamheden op een verpleegafdeling is één, de ruimte ervoor van de hulpverlening krijgen is een ander. Er zit een heel gedachteproces achter het uit handen geven van je werkzaamheden, waar doorsnee zorgpersoneel moeite mee kan hebben. De regie ligt niet meer zo zeer bij hulpverlening, maar bij de bewoner, diens naasten en de wens van dit clubje.
Tenslotte staan wij nog stil bij het principe van jong-dementerenden, waar in de regel flink wat tragedie bij komt kijken. Een aantal van onze bewoners zijn jonger dan de voorzitter zelf, en ook hij maakt het in zijn directe omgeving mee, wanneer vrienden of kennissen op verschillende manieren te maken krijgen met dementie. Ik zie een zorgbestuurder die wel degelijk weet heeft van de impact die dementie op welke leeftijd dan ook met zich meebrengt.
En met deze dag koppel ik een flink aantal diensten aan elkaar, waardoor er een reeks van 14 diensten is ontstaan. Onze CAO doet hier moeilijk over, en is van mening dat Broeder Joost, of welke broeder of zuster dan ook, niet zo lang achter elkaar mag werken. Mensen die er verstand van hebben zijn namelijk van mening dat ik tussendoor ook voldoende rust moet nemen. Wanneer ik zo eens naar mijn woning, de mantelzorgers, mijn collega's en bewoners kijk, bedenk ik me dat ik liever 14 diensten werk in de zorginstelling waar ik nu werk, dan dat ik me aan de arbeidstijdenwet houd bij een ander.
