Melancholy Melange
Ik heb ooit eens gelezen dat sommige otters en bevers elkaars handen vasthouden wanneer zo overdag een dutje doen. Dit doen ze zodat ze niet van elkaar afdrijven en elkaar kwijt raken. Zonder twijfel is dit het meest romantische wat ik het dierenrijk tot dusver heb zien doen. En onthou dat ik ooit eens twee mannetjes honden elkaar heb zien berijden. Daar kwam trouwens weinig romantiek bij kijken, realiseer ik me.
Als verpleegkundige maak je op je werk de meest ellendige situaties mee. 'De eerste keer dat...' herinneren we ons allemaal. De eerste keer dat je iemand van boven de 80 bloot ziet, de eerste keer dat een van je patienten overlijdt, de eerste keer dat je te maken krijgt met agressie in de zorg. Soms zijn er situaties die je maar blijven raken, waar je maar niet gewend aan raakt. Het nare van dit vak is dat ook bij die situaties er van je verwacht wordt dat je wel snel weer terug aan het werk kan. Je kan je ontfermen over één van je bewoners, maar je hebt er nog acht die óók je aandacht en zorg nodig hebben. Niemand heeft iets aan een verpleegkundige die eigenlijk gewoon te boos is op de wereld om voor iemand te zorgen.
Na een moeilijk gesprek met een arts en een mantelzorger en diens zoon, kon ik mijn spreekwoordelijke ei kwijt bij een van mijn collega's. In het gesprek hebben de arts en ik toegelicht dat de inzet van het beleid rondom hun vrouw en moeder meer gericht zal worden op comfort, in plaats van behoud. Ze gaat té hard achteruit en levert ontzettend veel in, in een korte periode. Alle activiteiten kosten haar te veel energie, waardoor ze uiteindelijk te moe is om te eten.
De heren in kwestie zijn geen praters, hielden zich groot voor elkaar. Ze leken te besluiten om de emoties op een ander moment de baas te laten zijn. En toch volgt er kort na het gesprek, in de woonkamer van de afdeling, een blik tussen de twee vól wanhoop, verdriet en onmacht. Geen van beide lijkt een oplossing te hebben voor de situatie zoals die nu is. 'Dit is hoe stoere mannen rouwen', concludeer ik. Ik kijk vlug weg, want eigenlijk weet ik ook niet wat ik hiermee moet doen.
Ik ben ooggetuige van hoe twee volwassen mannen op korte termijn wat hun het meest dierbaar is zullen gaan verliezen, elkaar op emotioneel vlak niet kunnen redden omdat zij zelf evenveel lijden als de ander.
Vlak voor de echtgenoot naar huis vertrekt zit hij nog even bij haar aan haar bed. Hij fluistert lieve woordjes in plaatselijk dialect naar het ielige mensje dat ooit zijn zorgzame vrouw is geweest en houdt haar hand stevig vast. Ik aanschouw dit tafereel en bedenk me dat ze eigenlijk al te ver afgedreven is. En dat hij dit zich ongetwijfeld ook realiseert. En dat hij daar en op dat moment een duizend doden sterft. En er is niks dat ik kan doen.
