Voldoende
Kort voor de start van een vroege dienst komen mijn collega's en ik erachter dat de bezetting deze ochtend wel erg marginaal is. Op plaatsen waar normaliter minimaal twee hulpverleners moeten staan, staat er één. Op een andere gang is die week iemand ziek naar huis gegaan, en haar diensten zijn nog niet opgevuld. Het flexbureau is vrijwel leeg en de agenda staat vol. Vanuit mijn ooghoek zie ik een stagiaire van verbazing haar wenkbrauwen fronsen. Ikzelf sta hier al niet meer zo van te kijken. Samen met mijn collega's maken we een taakverdeling en spreken we af dat we elkaar zullen komen helpen.
Door personeelstekorten en uitval van overbelaste of zieke collega's komt het regelmatig voor dat diensten niet ingevuld kunnen worden en afdelingen het met een persoontje minder moeten doen. Op korte termijn geen punt, zo flexibel zijn wij nu eenmaal, maar op lange termijn een punt van zorg. Want als je er goed genoeg over nadenkt, is een tekort aan personeel gecombineerd met een hoge werkdruk een zinkend schip.
Maar tijdens de dienst zie ik niet alleen een hardwerkende stagiaire, ik zie ook nog iemand die zich enorm betrokken voelt bij het verloop van een dienst. Mijn collega's en ik zijn niet zo onder de indruk van een bezetting als deze. Je hier nog druk om maken is zinloos, stress en paniek is onnodige ballast. Een tandje bij is immers al een langere tijd de norm. Om wat langer in maritieme sferen te blijven: we roeien met de riemen die we hebben en vervolgens zien we wel waar het schip zal stranden.
Maar ondanks dat, doet ze haar uiterste best de zorg goed te laten verlopen. We krijgen tijdens de dienst hulp van een collega, tegen alle verwachtingen in verloopt alles op rolletjes. Bovendien lopen er een aantal mantelzorgers rond die graag wat taken uit handen nemen. En tijdens de korte momenten van rust, zie ik de stagiaire activiteiten ondernemen met bewoners. Een dame die als tekenjuffrouw haar kost verdiend heeft wordt aan het tekenen gezet en voor een oude Rolling Stones-fan wordt een cd gedraaid (van de Beatles, dat dan weer wel, maar dit gebrek aan klassiekers-kennis vergeef ik haar ter plekke).
En tegen het eind van de dienst krijg ik de eer om een feedback-formulier in te vullen. Ik kom veren te kort. Nee, zij komt er wel.
